இதே நாளில்தான்
இருபத்தியைந்து வருடங்களுக்கு முன்னால்
கூலி உயர்வு கேட்டதற்காகத்
தாமிரபரணித் தண்ணீருக்குள்
அதிகாரத்தின் கரங்களால்
மூழ்கடித்துக் கொல்லப்பட்டார்கள்
அந்த மாஞ்சோலைத் தொழிலாளர்கள்
இப்போது
கூலியல்ல
வாழ்க்கையே கேள்வியாக
அந்தப் பனிக்காட்டுக்குள்
எரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்
மாஞ்சோலைத் தொழிலாளர்கள்
மாஞ்சோலையைச்
சுற்றுலாத்தலமாக
அறிந்து வைத்திருப்பவர்களே
அந்தக் குளிருக்குள்
நூறு வருடங்களாக
அணையாமல் எரிந்து கொண்டிருக்கும்
ஆதி நெருப்பை
தொடர்ந்து வஞ்சிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்
உழைப்பின் நெருப்பை
இப்போதும் புறக்கணிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்
இதயங்களின் நெருப்பை
இப்போதாவது
இப்போதாவது
இதயத்தைத் திறந்து
பார்க்க முயற்சிசெய்யுங்கள்
நீண்டு கிடக்கும்
அந்த மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையில்
4300 அடி உயரத்தில்
வெறும் காடாகக் கிடந்ததை
நூறு வருடங்களுக்கு முன்னால்
அங்கிருந்த பழங்குடி மக்களும்
சமவெளிகளிலிருந்து ஏறிச்சென்ற
உழைக்கும் மக்களும்
சொற்ப கூலிக்கு
அந்தக் குளிரில்
அவ்வளவு உயரத்தில்
அந்த மலையில்
இரத்தம் உறிஞ்சும்
அட்டைப் பூச்சிகளுக்கு நடுவில்
உழைத்து உழைத்து
உழைத்தே உருவாக்கினார்கள்
தேயிலைத் தோட்டங்களையும்
ஏலக்காய்த் தோட்டங்களையும்
மிளகுச் செடிகளையும்
நியாயமாகப் பார்த்தால்
அந்த மாஞ்சோலை
உழைப்பாளர்களின்
வியர்வையும் இரத்தமும்
சிந்திச்சிந்தி உருவாக்கப்பட்ட
அந்த மாஞ்சோலை
அந்தத் தொழிலாளர்களுக்கே
சொந்தமாக வேண்டும்
ஆனால்
கைவிட்ட முதலாளியைக் காட்டிலும்
அரசாங்கமும் நீதியும்
கண்மூடி மெளனமாக இருப்பது
பார்க்கச்
சகிக்க முடியாததாக இருக்கிறது
அரசையும்
முதலாளியையும்
ஒருசேரப் பணியவைக்க கூடிய
ஆற்றல் பேராற்றல்
உங்களிடமே இருக்கிறது
நான்கு தலைமுறைகளாக
அந்த மலையையும்
அந்தப் பனியையும்
அங்குள்ள வேலையையும்
மட்டுமே அறிந்த
அறநூறு குடும்பங்கள்
எரியும் இதயத்தோடு
அந்த உயரத்தில் இருந்து
உங்கள் எல்லோரையும்
பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்!
ஜோசப் ராஜா
1 comment
மாஞ்சோலைத் தோட்டத் தேயிலைத் தொழிலாளர்களின் கண்ணீர்க் கதை தலைமுறை தலைமுறையாய்த் தொடர்வதைப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறார் கவிஞர் ஜோசப் ராஜா.
படியுங்கள்
பரப்புங்கள்.