சுத்தியலும் கதிர் அரிவாளும் முழு வாழ்க்கையும்

கதிர் அரிவாள் பிடித்து

சுத்தியல் பிடித்து

காய்த்துப் போன

சொரசொரப்பான

உன்னுடைய கரங்களில்

அன்போடு முத்தமிடுகிறேன்

வெயிலிலும் மழையிலும் மணலிலும் பாறையிலும்

நடந்துநடந்து வெடித்துப் பிளந்திருக்கும்

உன்னுடைய பாதங்களை

கண்ணீரால் ஒருமுறை கழுவித் துடைக்கிறேன்

தொலைதூரத்தில் இருக்கிறவன்

இப்போதுதான்

உன்னை நெருங்குவதாக உணர்கிறேன்

எடையற்ற பொருளாய் காற்றில் பறந்துவந்து

உன் மடியில் படுத்துக்கொள்ள விரும்புகிறேன்

என்னுடைய காதுகளையும்

இதயத்தையும் கூட திறந்து வைக்கிறேன்

எனக்காக ஒருமுறை

அந்தத் தாலாட்டை மீண்டும் பாடு

எனக்காக பாடு என் பிரியமே

எந்த வெயிலுக்கும் நிழல் தேடாமல்

எந்த மழைக்கும் கூரை விரும்பாமல்

எந்தச் சூறாவளிக்கும் எங்கும் ஒதுங்காமல்

விதைக்கவும் களையெடுக்கவும்

அறுக்கவும் கல்லுடைக்கவும் என

எல்லாப் பருவங்களிலும்

உழைத்துக் கொண்டிருந்தவளே

காற்றும் ஓய்ந்த போனது

மழையும் ஒய்ந்து போனது

வெயிலும் மறைந்து போனது

ஆனால் நீ மட்டும்

வேலை செய்து கொண்டே இருக்கிறாய்

கடைசியாகத் தூங்கி

முதலாவதாக எழுந்திரிக்கும்

உன்னுடைய ஒவ்வொரு நாளும்

உழைப்போடு கழிய

உனக்கான ஓய்வோ ஒருபோதும் இல்லை

ஓய்வுநாள் இல்லை திருவிழா இல்லை

உழைப்பிலும் உறுதியிலும்

கருணையிலும் அன்பிலும்

யாரோடும் எதனோடும்

ஒருபோதும்

ஒப்பிட முடியாதவளாய் விளங்குகிறவளே

மலைகளிலிருந்தும் வயல்வெளிகளிலிருந்தும்

வியர்வை வழியவழிய

இரத்தம் சொட்டச்சொட்ட

எனக்கான ஆகாரத்தை

எடுத்து வந்தவளே

ஓ என் தாயே

உன்னுடைய கரங்கள் அழுத்திப் பிடித்த

அந்த சுத்தியலுக்கும்

அந்தக் கதிர் அரிவாளுக்கும்

அர்த்தம் கற்பிப்பேன்

அதற்காகத்தான் வாழ்கிறேன்

இரத்தம் சிந்தச் சிந்த

நீ கடந்து வந்த காலங்களை

உன்னுடைய பேரன்களுக்கும் பேத்திகளுக்கும்

உணர்வூட்டுகின்ற உயிரூட்டுகின்ற கதைகளாக

காலங்களைக் கடந்தும் கடத்துவேன்

அதற்காகத்தான் எழுதுகிறேன்!

ஜோசப் ராஜா