அழைப்பின் பாடல்கள்

நாங்க பெறந்து வளர்ந்தது அதே தெரு, அடுத்தடுத்த வீடு. வேறுவேறு சாதி. தாய்மாமன் மகனுக்கும் எனக்கும் ஒரே வயசு.

மாமன் ”மருமகனே அடுத்த வீட்டப் பாத்து நேரத்த ஏன் பாழடிக்கிற. ஏதாவது உதவின்னா வெட்கமில்லாமக் கேளு” ன்னார்.

மாமன் கெட்டது செய்ய மாட்டார். ஆனால் அம்மாட்ட கேலியா நம்ம விசயத்தப் போட்டு ஒடச்சாலும் ஒடைப்பார் நம்ப முடியாது.

காதல் கடிதம் ன்னு ஒன்னு எழுத முடியுமா என்ன? அதையும் எப்படி மாமனிடம் கொடுத்து அனுப்புவது.

”நம்ம விசயத்த எங்க பாட்டீட்ட சொன்னேன்” ன்னு ஏதோ பேச்சுக்கு இடையிலே அவா என்னிடம் சொன்னது ஞாபகம்.

எனக்கு வயது அறுபத்தி மூணாக சரியா இருபது நாள் பாக்கி. இப்போ எனக்கு எதை வாசித்தாலும் கவிதையா இருக்கு.

கவிதை ஓர் அனுபவம், கவிஞன் ( நபர் ) சமூகத்தில் ஓர் அங்கம், இவ்வகையில் கவிதை – கவிஞர், காதல் – காதலர் என பாகுபடுத்தலாம். இச்சை, அனிச்சை, தனிநபர், சமூகம் எனபனவற்றின் நீட்சியாக வெளி, கடவுள், கலை, காதல் போன்ற நம்பகத் தன்மைகள் உருக்கொள்கின்றன எனலாம்.

மரணம் கடவுள் காமம் என்பன பராபரமான அனுபவத்திற்குரியன. இதில் கேளிக்கை, பொழுதுபோக்கு என்பதிலிருந்து வேறுபடுத்தியும், இனவிருத்தியில் தன்னுடைய ஆளுமையை முன்னிறுத்தியும் காமத்தைப் புனிதப்படுத்தும் போக்கில் காதல் ஒருத்தி, ஒருத்தன் அடையாளம் கொள்கிறது எனலாம்.

நிலைப்பு, நிலையாமை என்பன யாவற்றிலுமான உந்துசக்தி. கவிதை செய்வதும், கலவியல் கொள்வதும் ஒன்றில் ஒன்று ( அ ) ஒன்றை ஒன்று உணர்த்துவது எனலாம். இவ்வாறு கவிதை செய்வதும் காதல் செய்வதும் எதிரும், புதிருமாய்க் கூடிப் புணர்ந்து தன்னை இழந்து, யாவுமாய் . . . . காதலால் கனிந்துருகி . . . .

இப்படி ஒரு ரூட்டு பக்திக்கும் காதலுக்கும் உண்டு என்பதால் இந்த கேச . . . . நான் கையில் எடுத்துக்கிட்டேன்.

ஆரம்பத்தில் இந்தக் கேசு போலீஸ், வக்கீல், மனநல மருத்துவர், சினிமாக்காரங்க கைக்கு போறதுபோல இருந்துச்சு . . . . நான் விடல . . . .

’ஒன்னும் பலகோடி’ அதனால அவங்களோடு சேர்ந்து நானும் இக்கவிதை வாசித்ததை இங்கு பட்டியலிடலாம்.